Szeret fogadni? Nézze meg ezt a sportfogadás weboldalt!
Baj lesz abból, ha az erdélyi magyar politika fősodra hagyja, hogy azok az erők, amelyek ma radikalizálják, a rasszizmus, a szélsőjobb felé lökik a közösséget, háborítatlanul működjenek. Ha az RMDSZ plusz a két egyesülő törpepárt nem látja ezt be, kisvártatva olyan csapdában fogják magukat találni, amely önnön lehetőségeik és működésük feltételeit áshatja alá.
Nemrégiben elgondolkodtam azon, mégis miért van az, hogy szinte bármiről számolunk be, hogy gyakorlatilag bármiről nyilvánítunk véleményt, a mondanivaló így vagy úgy mindig Orbán valamely döntése körül forog? Miért van az, hogy egy állítólagos demokráciában a közéleti vélemények elsöprő többsége egyetlen emberhez kötődik?
A járvánnyal vagyunk elfoglalva – teljesen érthető módon -, alig marad energiánk másra figyelni. Pedig mint minden, ez is el fog múlni. Vagy ha el nem is múlik, lecsendesedik és betagozódik az életünkbe, ahogy az influenza és annyi más kórság, amivel kénytelenek vagyunk együtt élni. Az ember borzasztóan rugalmas szerkezet, mindenhez képes alkalmazkodni. Háborúhoz, természeti csapásokhoz, időjárási szélsőségekhez, betegségekhez, járványokhoz.
Most még néhány napig a megnyílt teraszok okoznak kinek örömöt, kinek aggodalmat – én nem tudom, hogy időszerű volt-e, vagy korai -, de aztán visszatérnek az ellenzéki közvéleményt nyugtalanító kérdések, és köztük a legfontosabb: a bukásuk után mit lehet majd kezdeni a rezsim vezetőivel, annak legfőbb haszonélvezőivel, na meg a kétharmados törvényekkel.
Olvasom, hogy a holokauszt magyarországi áldozatainak emléknapján, vagyis a mai napon a kormány nevében Varga Judit igazságügyi miniszter kavicsot, virágot és mécsest helyezett el a Cipők a Duna-parton emlékműnél.
Feltaláltunk magunknak egy senkiházi falusi suttyót, a saját magyar népmeséink legkisebb testvérét a pisaszagú faluvégéről, felemeltük, odaadtunk neki mindent, aztán megint azt hittük, ő lesz a következő igazságos Mátyás király.